ازقتل عام زندانیان سیاسی ایران، دراواسط تابستان67، به عنوان بزرگترین جنایت ضد بشری بعد ازجنگ جهانی دوم یاد می شود، جنایتی که تمام جناحهای این رژیم درآن شریک و سهیم اند؛ بارانی ازخون که خمینی جلاد تمام رژیمش را با آن غسل تعمید داد. بنا برتوصیه خمینی مقامهای رژیمش ازمیرحسین موسوی نخست وزیر رژیم درآن دوران تا ولایتی وزیر خارجه اش، دربرابراعتراضهای بین المللی برضد شکنجه و اعدام درزندانها پاسخ می دادند که درایران زندانی سیاسی نداریم. خمینی به آنها گفته بود مجاهدین و سایر زندانیان سیاسی را تروریست بنامند و هرگز درباره وجود زندانی سیاسی با هیچ طرف سیاسی وحقوقی درجهان گفتگو نکنند.ازجمله شهدا قتل عام 67 می توان، مجاهدشهید امیرحسین کریمی، مجاهدشهید علی ملایری، مجاهدشهید غلامرضا اکبری نامدار نام برد
مجاهد شهید امیرحسین کریمی
حدور دو ماه بعد به خانواده اش اطلاع دادند که مراجعه کنند تا موضوعی را درباره امیر به آنها بگویند وقتی پدر و مادرش مراجعه کردند پاسداران زندان به آنها گفتند پسرتان اعدام شده است اگرجسد را میخواهید باید پول تیر را بدهید. آنها بی شرمانه پول تیر را گرفتند اما جسد را تحویل ندادند و گفتند جسد را خودمان دفن می کینم.
 |
مجاهدشهید علی ملایری |
پدرش برای ملاقات علی به زندان رفته بود اما او را چشم بند زده و به اتاقی بردند. درآنجا درحالی که چشمش رابسته بودند به او خبر اعدام پسرش را دادند.
غلامرضا اکبری نامدار درقتل عام 67 همراه با دائی اش، محمد حسین اکبری زاده یوسفی به شهادت رسیدند پدرش بر اثر فشارهای رژیم تحت فشار بود، سال 67 دو روز بعر ازشنیدن خبر شهادت فرزندش دراثر سکته فوت کرد.
 |
مجاهدشهید غلامرضا اکبری نامدار |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر